همه چیز درباره تنیس روی میز
مانند بسیاری از ورزش‌های دیگر، تنیس روی میز شروعی فروتنانه به‌عنوان یک «بازی سالنی» داشت که برای هر کسی که به میز، پارو و توپ دسترسی داشت باز بود. این بازی در دهه 1880 آغاز شد، زمانی که بازیکنان تنیس روی چمن بازی خود را برای بازی در داخل خانه در طول زمستان تطبیق دادند.
پینگ پنگ یک نام تجاری برای تنیس روی میز و تجهیزات مرتبط است. نام “پینگ پنگ” توسط شرکت انگلیسی J. Jaques and Son در اواخر دهه 1800 اختراع شد و بعداً توسط برادران پارکر، شرکت بازی‌های تخته‌ای، در ایالات متحده علامت تجاری شد.
بازی به سرعت شروع شد و در اوایل سال 1901، مسابقاتی با بیش از 300 شرکت کننده برگزار می شد. انجمن پینگ پنگ تشکیل شد اما در سال 1922 به انجمن تنیس روی میز تغییر نام داد.
در سال 1902 یک استاد دانشگاه ژاپنی میهمان بازی را به ژاپن برد و در آنجا آن را به دانشجویان دانشگاه معرفی کرد. مدت کوتاهی پس از آن، یک فروشنده بریتانیایی به نام ادوارد شارز آن را به مردم وین و بوداپست معرفی کرد و بذر آن برای ورزشی کاشته شد که اکنون در سراسر جهان از محبوبیت برخوردار است. در بریتانیا، تنیس روی میز نیز در خارج از محدوده مشخصا طبقه متوسط لندن گسترش یافته بود و لیگ ها در شهرهای استانی به دور از هم مانند ساندرلند و پلیموث به وجود آمدند. در سال 1922، یک باشگاه آل انگلستان تشکیل شد که به افراد برجسته ای مانند جک هابز، کریکت باز و دیگر نام های معروف آن زمان از دنیای ورزش می بالید. دیلی میرور یک تورنمنت سراسری را که در آن 40000 شرکت کننده حضور داشتند، سازماندهی و حمایت مالی کرد.
تنیس روی میز کاملاً روی نقشه بود و در 24 آوریل 1927، انجمن تنیس روی میز انگلیس به ریاست و سرپرستی ایور مونتاگ، پسر لرد اواتلینگ، متولد شد. او نه تنها قرار بود معمار تنیس روی میز مدرن شود، بلکه به عنوان کارگردان و تهیه کننده فیلم نیز به تحسین منتقدان دست یافت. در آن زمان، ETTA دارای 19 لیگ عضو بود اما اکنون بیش از 300 عضو دارد و حدود 75000 بازیکن ثبت نام کرده اند.
اولین مسابقات قهرمانی جهان در سال 1927 برگزار شد و توسط مجارستانی به نام دکتر ژاکوبی قهرمان شد. جدای از فرد پری معروف که در سال 1929 تعادل را برای انگلیس اصلاح کرد، این شروع موفقیت بی سابقه ای برای مجارستانی ها بود که کاملاً در طول دهه 30 بر بازی مسلط بودند. تیم آنها توسط ویکتور بارنا افسانه‌ای رهبری می‌شد که الهام‌بخش و مهارت او باعث شد تا بازی به جایگاه ورزشی ارتقا یابد.
در دهه 1950، بازی با اختراع اسفنج یا لاستیک ساندویچ، این ماده جدید برای خفاش ها، که تا به حال، یک امر نسبتاً ساده با پوشش نازک جهانی از لاستیک جوش خورده بود، وارونه شد.
تا این زمان، اسپین تنها نقش کوچکی را در بازی ای ایفا می کرد که سبک دفاعی بازی بر آن غالب بود. اما این خفاش‌ها یا پاروهای جدید که توسط ژاپنی‌ها معرفی شدند، این ظرفیت را داشتند که توپ را به روشی تقریبا جادویی به اطراف حرکت دهند. ITTF، نهاد حاکم بر بازی، در تلاش برای کنترل این پیشرفت جدید که در برخی موارد به عنوان تجهیز بازیکنان به یک مزیت ناعادلانه تلقی می‌شود، به سرعت قوانینی وضع کرد. ضخامت ساندویچ اسفنجی و لاستیکی کنترل شد و تا به امروز باقی مانده است. اما ماهیت بازی تغییر کرده بود و سرعت حمله سریع و سبک چرخش بازی مدرن را ایجاد کرد.
امروزه این ورزش چه در انگلستان و چه در خارج از کشور بسیار جا افتاده است و هر سال در حال رشد است. اوج این به رسمیت شناخته شدن آن به عنوان یک ورزش بازی های المپیک است که برای اولین بار در بازی های 1988 در سئول به نمایش درآمد. پوشش تلویزیونی فینال انفرادی مردان بینندگان باورنکردنی 2 میلیاردی را در سراسر جهان جذب کرد. در چین، این بازی به معنای واقعی کلمه توسط میلیون ها نفر در محل کار، مدرسه و پارک های اجتماعی انجام می شود. بازیکنان برتر چینی به عنوان قهرمانان ملی با موقعیت ستاره های پاپ در نظر گرفته می شوند.